0
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
111
Okunma
Her nefes, gönülde imtihan;
her susuş, içte zikir.
Sevdi mi, sevmedi mi?
Birlik miydi muradı, ayrılık mı?
Hep semanın ortasında,
dönüşlerin içinde aradı.
Baharda açan gül gibi göründü,
güzde yapraklarını sakladı.
Dilde vardı, sözde yoktu;
kandil ışığıydı, yağsız kalınca sönüp gitti.
Aynı dergâhta
iki ayrı kapı gibiydi;
içeriye yöneldi,
Ne başı oldu sevginin,
ne de sonu.
Ney nefesinde aradı,
Aşk, sen değildin;
sadece yolun gölgesiydi.
Gerçek menzil O’ydu,
gerçek vuslat, kapısında eğilmekle açıldı.
Rifat KAYA
