0
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
68
Okunma
Dağ,
adını unutan suskunluk gibi
durur ufkun eşiğinde.
Bir adım atarsın— toprak,
senin bilmediğin hatırayı hatırlar.
Hız değil,
rüzgârın içindeki görünmez yön
çağırır seni;
niyetinin gölgesi
gecenin alnına düşer.
Kendine yumuşak dokun—hiç kimse,
kırılgan ışığını taş eden yanılmazlık beklemez.
Yürü yeter.
Çünkü bazen
yol,
yürüdükçe var olur;
bazen de sen,
yolun seni unuttuğu yerde
kendini hatırlarsın.
Rifat KAYA
5.0
100% (2)
