Otobüsün eskiyen sesine tutundu dilim
Ağzımda güneş tozları
Çocuklar anneyi takip eder
Pazar tezgahında irili ufaklı
Yortusu bayramı kalmamış esnafın
Gözlerinde muamma ve zor
Kainatı aksederken içer gider
145 numaranın eşrafı
İzmite doğru
Bana makbul olanı söyleme ne olur
Bırakınca kendimi sahile
Elimde kır çiçekleri
Yitik bir cennet var
Çocuk otobüste koşturur
havuçları ve marulları yiye yiye
Kıpkırmızı gövdeli terlemiş manavlar
Otobüse bakar durur.
Çocuk otobüste uyur
Tekerleğin üzerinde masmavi hayaller
Kıvrılan yollarda gider gelir
Pazar sokağında bayram yeri gibidir
Çocuk koşa koşa simitçiyi bulur
Oysa her güzel gülün dikeni olmak zorunda değil
Güzel güller okunmak zorunda da değil
Elimde kırka yüz yetmiş boy aynası
Gümüş kementli kadın kokuyor
Ağaca asılınca hoş duran camekanı
Kim görse bir daha bakıyor
Dilimi tuzlu otobüs camından çektiğim gün
Rüyaların bittiğini gördüm
Sabahı akşamı karıştırdığım ömrün
Ortalarında kıvranıyorum
145 numara gidiyor durunca hep anne iniyor
Çocuk otobüste koşturuyor.