3
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
204
Okunma
Bir söz vardı,
sessizliğin üstüne basıp geçen,
kalbimi taş gibi ağırlaştıran.
Senin gözlerinde gördüm
inceliğin ne kadar kolay kanadığını.
Bir çocuk gibi savunmasızdı
dokunduğun her hatıra.
Ben mi kırdım,
yoksa dünya mı sana hep sertti,
bilmiyorum.
Ama biliyorum:
Bir kere çatladıysa içimiz,
artık hiçbir şey eski şeffaflığına dönmüyor.
Sevgi dediğin,
bir avuç suyu ellerinde tutmaya benziyor;
parmaklarının arasından kaçarken
kendini suçluyorsun,
suçsuz olduğunu bile bile.
Ve anlıyorsun:
her insan biraz geç kalır kendine,
her insan biraz erken..
5.0
100% (4)
Cevap Yaz