0
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
121
Okunma
Bir mendil gibi cebimde saklıyorum adını,
Açmaya korkuyorum; dağılır diye özlemi.
Her gece gökyüzüne bakıyorum,
Bir yıldız düşse belki gelir diye.
Şimdi söyle bana rüzgar..
Özledim demek kaç kelime,
Satır satır yazarım onun hasretini.
Kaç kez kalem alıp elime,
Çizdim, öptüm o gözlerini.
Ve artık…
Yalnızlık, odamın duvarına asılı bir ayna,
Baktıkça yüzüm değil, onu görüyorum.
Dilimde yarım kalmış dualar,
Kalbimde hiç dinmeyen bir sızı gibi.
Gözlerim, adını taşıyan ırmak;
Nereye aksa ona varıyor.
Ellerim boş, ama içimde hâlâ
Ona uzanmış bir çığlık büyüyor.
Ve bil ki, dönmese de yazıyorum
Her satır biraz daha kanıyor.
Özlemek belki de en büyük direniş,
Çünkü yokluğunda bile onu hatırlatıyor..
5.0
100% (3)
