İçimde bir çocuk var, yaralı ve susturulmuş,
geceler boyunca kendi gölgesine kafa tutuyor,
dudaklarından çıkmayan çığlıklar yüreğimi delerken
her adımında geçmişin kırıntılarını önüme seriyor.

Küçük elleriyle tuttuğu kırık hayaller,
her kayıp umudu yeniden yüzüme çarpıyor,
sessiz sokaklarda yalnız başına dolaşırken
ben izliyorum, ne onu durdurabiliyorum ne de susturabiliyorum.

Büyüdüm sandım, yıllar geçti sanırım,
ama çocuk hâlâ ayakta,
yorgunluğumu, korkularımı, kırılmış güvenimi
her seferinde yeniden gözlerimin önüne seriyor.

Öfkesiyle suskunluğumun arasında bir yerde
kendimi tanımaya çalışıyorum,
her bakışımda, her nefesimde
yitirdiğim parçalarımı geri almaya çalışıyor.

O çocuk gitmiyor, gitmeyecek,
her yara onu daha güçlü yapıyor,
her hüsran onun direncini büyütüyor,
ben ise yalnızca izliyorum,
her adımında yeniden parçalanarak…

Yusuf Ak ( Yusâver)