Bazen bir gülüşte başlar insanın ömrü,
Bir bakışın içinde gizlenir bütün yarınlar,
Kalbin en sessiz köşesine bırakılan bir dokunuş
Bir ömür boyu suskun kalsa da unutulmaz.

Kelimeler ağırlaşır zamanla,
Söylenmeyen cümleler boğazda taş olur,
Her susuş yeni bir yara bırakır içimizde
Ve biz, yarım kalmış sevgilerin çocukları oluruz.

Kimi gider, ardında bir mektup bile bırakmaz,
Kimi kalır ama artık orada değildir,
Bir sandal gibi kıyıya bağlıdır adı,
Ama rüzgârını kaybetmiş denizlere bakar gözleri.

Öyle anlar vardır ki,
Bir fotoğraf bile kalbin merkezini sarsar,
Bir sokak lambasının altında bekleyen gölge
Yıllar önce kaybolmuş bir sarılışı hatırlatır.

Yarım kalmak aslında unutulmak değildir,
İnsanın içinde taşır bir tamamlanma arzusu,
Ama yollar, insanları başka şehirlerin kollarına bırakır,
Biz de kendi yalnızlığımızda
Bir daha dönmeyecek adımları dinleriz.

Bazen düşlerde buluşur ayrılan eller,
Bir uykunun derinliğinde yeniden dokunur tenler,
Ama sabah olduğunda yine yalnızlık oturur yanımıza,
Bir fincanın dumanında bile kaybolur hayaller.

Sevgi, tamamlandığında cennet gibidir,
Yarım kaldığında ise en ağır azap,
Çünkü kalbinin bir yanı hep eksik kalır
Ve insan kendini hangi aynaya baksa yarım görür.

Bizler, yarım kalan sevgilerin yolcularıyız,
Her adımda kaybolmuş bir şarkı mırıldanır dudaklarımız,
Gözlerimizde yarım kalmış bir ışık taşırız
Ve kalbimizde tamamlanmamış bir dua.

Biliyorum, kimse tam değildir aslında,
Hayat herkese bir parçasını eksik bırakır,
Ama yine de en derin izler
Yarım kalan sevgilerden kalır geriye.

İşte bu yüzden,
Bir gün adını ansam bile
Kelimeler düşer yarım kalmış bir şiirin satırlarına,
Tıpkı kalbimde bıraktığın gibi…

Yusuf AK (Yusâver)