Odamdaki yalnızlığım,
Duvarlara sinmiş sessiz bir şarkı gibi.
Ne söz bulur kendine,
Ne de göz göze gelir aynadaki yüzümle.

Perdeler kapalı, ışık loş,
Saatler anlamsızca tıkırdar köşede.
Bir sandalye, bir masa,
Ve ben, dertlerimin gölgesinde.

Her kitap sustu rafta,
Her cümle yarım kaldı zihnimde.
Bir sigara dumanı gibi savruluyor
Hayat, odanın ortasında.

Pencerenin ardında dünya dönüyor belki,
Ama burada zaman, zincire vurulmuş.
Ne bir ses var kapıyı çalan,
Ne de gözlerime umut bırakacak bir sabah.

Odamdaki yalnızlığım,
Bir çığlık gibi içimde yankılanır.
Kimseler duymaz,
Kimseler bilmez.

Gecenin karanlığıyla aynı dili konuşur,
Kırık bir aynada parçalanır yüzüm.
Bir gölge bile uğramaz yanıma,
Sadece sessizlik örter üzerimi.

Ve sabah olduğunda,
Kapıyı çalmayan günleri sayarım.
Yorgun gözlerimle,
Kimsesizliğin sofrasına otururum.


Yusuf ak (Yusâver)