Senin olduğun yerde ışık vardı belki, ama bana hiç ulaşmadı. Hep en uzak köşesinde kaldım hayatın;
sen parıldarken ben kendi gölgemde boğuldum.
Senin aydınlığın bana yasaktı,
bana düşen hep karanlığın oldu.
Sen ne kadar göğe yükselsen, ben o kadar yere çakıldım.

Biliyorum, kavuşmak hiçbir zaman mümkün olmadı. Bizi ayıran mesafe sadece yollar değildi;
bizi ayıran kaderin susmaz çığlığıydı.
Senin dokunamadığım ellerinde umut vardı,
benim ellerimdeyse paramparça hayaller.
Ben sana koşmak istedikçe yollarım duvarlara çarptı, sen bana yaklaşmak istedikçe zamansız ayrılıklar aramıza girdi.

Zifiri sen…
hep yasaklı bir parıltı gibi parladın gözlerimde.
Ne söküp atabildim seni yüreğimden, ne de var edebildim yanımda.
Karanlığın ben…
kendi içimde yanarak büyüdüm,
sustukça çoğaldım, kırıldıkça daha da isyankâr oldum.

Ne yeminler, ne dualar seni bana getirdi.
Gözlerimin içine bakman bile imkânsız bir mucize gibiydi.
Belki de bu yüzden sana en çok susarken sevdim, çünkü kelimeler yetmedi, cümleler yetersiz kaldı.
Senin adınla başlayan her cümlem, gözyaşıyla bitti.

Bu aşkın sonu yoktu, biliyordum.
Ama yine de kendime engel olamadım.
Bazen insan, bile bile yanmayı seçer;
çünkü ateşten başka hiçbir şey ısıtamaz üşüyen kalbini.
Ben yanmayı seçtim seninle, ve bu yanışta öğrendim: imkânsız olan her şey, insana en çok yakışan yaradır.

Şimdi sen hâlâ kendi aydınlığında parlıyorsun,
ben hâlâ kendi karanlığımda savruluyorum.
Ve biz, birbirine asla kavuşamayacak iki ayrı dünya gibi duruyoruz.

Zifiri sen, karanlığın ben…
Ve aramızda, hiç bitmeyen bir imkânsızlık.