Yalnızlık çökmüş, sararmış yüzler,
Herkes bir köşede suskun ve küskün.
Dert dolu içimiz, çatlamış dizler,
Sevincimiz yitik, gönüller kırgın.

Yalnızlığa gömülmüş, sessiz bir şehir,
Gönüller hüzün dolu, yok içte sevinç.
Görmeyen gözlerde, kayıp bir nehir,
Solmuş çiçek gibi umutlar derinç.

Gözlerde parlayan eski ışık yok,
Çökmüş umutlara gece karası.
Sokaklar sessizdir, kahkahalar soluk,
Sarılan kalmamış dostlar arası.

Bu halktan gitmiş mi eski neşe, renk?
Hani yüzlerdeydi içten bir tebessüm?
Göğe bakıp düşer yalnızca diken,
Çığlıklar martıda, derin bir hüzün.

Bu şehre yakışmaz böylesi hüzün,
Bir zaman neşeyle dolup taşardı.
Martılar ağlarken, sahilde üzgün,
Her sabah uykudan boynu büküktü.

Sofrada kaşık, tabak, ekmek, tuz var,
Ama o eski tat sanki kaybolmuş.
Dilin yanar olmuş, boğazın ağlar,
Şekerden çalmışlar, sanki kalp solmuş.

Sofrada ekmeğimiz bölüşürdük,
Tuzla tat katardık ömrün özüne.
Şimdi elimiz boş, sözlerimiz dilsiz,
Özlemler kalmış kalbin derininde.

Eski günler gibi kırık döküğüz,
Paslı dolaplarda biriktik sessiz.
Sanki yenilenmez, solgun yüzüğüz,
Aynaya bakınca görünmez gizsiz.

Duvarlara asılı hatıra bir an,
Bir fotoğraf gibi mutlu, fakat sis,
Bize kalan sadece eski zaman,
Kalpte ince ince biriken bir his.

Bir köşesinde masanın sen dur,
Ben öte yanımda aşkla mahzun.
İki çift söze hasret kaldık durur,
Eskimiş hayaller, gözlerde hüzün.

Sofraya koyduk ne varsa bölüp,
Ekmeğimiz ömür, paylaştık sessiz.
Aşka da düşmüşüz biz el açıp,
Bir köşesinde masanın, yersiz.

Paslı dolap gibi kenarda sessiz,
Hatıralar eski, derin bir yara.
Bir mutlu günümüz duvarda bekler,
Beyaz bir fotoğraf, mazide ara.

Damlaya damlaya bir umut arar,
Eleklerde kalır kırık döküğüz.
Hayatın kucağı uzak bize yar,
Geçmeyen bir hüzün, içteki iz.

Gönüllerde özlem, gülmeyen surat,
Bu toplum güneşsiz, solmuş yaprakta.
Her gün büyür yalnız, düşer bir kat,
Anılarda kaldık, geçmiş uzakta.

Yüzlerde derman yok, içimiz suskun,
Özlem, tat vermeyen bir köşe taşta,
Bu şehir güneşsiz, hüzünle dokun,
Hayal gibi kaldık, bulutlar başta.