Ne zaman sokağından kaçsam da kendimi yine sokağında buluyorum.
Evinin karşısından gözümü kırpmadan seni izliyorum.
Sokak lambası gibi bir tek sana yanıyorum.
Uzağında üşüyorum ama pencerene bakıp seni görünce içimi ısıtıyorum.

​Her gün mesken etmiş yüreğim gözlerini, bakıp bakıp uzaklara dalıyorum.
Ayrıydık evet, sen bilmezsin ama ben senden gidemiyorum.
Yemek boğazımdan geçse bile doymuyorum, sensizliğe soframdan hep aç kalıyorum.
​Camındaki ışık sönünce kendi kendimi uğurluyorum.

Elim çok gitti kapına ama beni tanımazdan gelirsin diye çekiniyorum.
Anılarımızı hatırlatıyorum çünkü unutursun diye korkuyorum.
Karşı karşıya gelmemizi bekliyordum ve o an seni gördüm. Yeltendim yanına, fısıldar gibi soru soruyorum:

​"Sahiden silebildin mi bizi, unutabildin mi?"
Cevapsız kalıyor, susuyorsun. Ben de susuyorum.
Ben bu aşkın ızdırabından git gide aklımı yitiriyorum.
Artık gelmiyorum sokağına, kendimi dört duvara hapsediyorum.
Şunu da unutma: dilimde hep tek bir söz vardı, ben bir tek seni sevdim.