Onlar yere düşmedi, göğe yükseldiler;
Ve gökyüzü, onların gülüşleriyle aydınlandı.

Yıkıntılar üstünde sessizlik ağır,
Gökyüzü kan rengine bürünmüş bahar.
Küçük ayak izleri taşlarda kalır,
Göğe yürür çocuklar, yürekler yanar.

Enkazdan yükselir ince bir nida,
Bir annenin duası, kırık duvarda.
Ellerini bırakmaz çocuk rüyada,
Birlikte göğe çıkarlar aynı anda.

Alevlerin içinde ışıklar parlar,
Küçük bedenlerden ruhlar sıyrılır.
Her biri bir yıldız olur akşamlar,
Karanlık göklerde umut kıvılcım.

Kanayan taşların dili susarken,
Çocuk kahkahası yankılanırken,
Melekler kucaklar ruhları erken,
Gazze göğe ağlar sessiz bir erken.

Bir oyuncak ayı, bir yırtık defter,
Tozlu avlularda hatıra yeter.
Yarım kalan masal, bir düşten beter,
Çocuklar göğe yürür, umutla tekrar.

Gölgeler arasında siluetler var,
Her biri bir hayat, her biri bahar.
Gözlerinde mahzun, içlerinde nar,
Gazze’nin evladı göğe çıkar.

Taş duvar yıkılmış, ama kalpler dik,
Her çocuk bir dua, her dua bir ışık.
Zulüm ne kadar sert, ne kadar kesik,
Göğe yürüyenler sonsuzda eşlik.

Şehadet türküsü çalar semada,
Adımlar yankılanır aynı sada.
Bir kuş kanat çırpar göçen ruhta,
Çocuklar göğe yürür saf niyazda.

Küller arasından açar bir güvercin,
Barışa çağırır, gökyüzüne yakın.
Her ruh bir yıldız, her yıldız bir kin,
Mazlumun bedeli yazılır derin.

Ey Gazze! Yüreğin dağ gibi sabır,
Her çocuk göğe yürür, kalbimiz yanar.
Ama bil ki zulüm er geç dağılır,
Göğe yürüyenler ebedî yaşar.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(25 Ağustos 2025)