Zümrüdüanka uçar gecemin külleri üstünden,
Kalbimden kalbine düşer her sessiz fısıltın.
Ay ışığında kırılır silüetin,
Sol yanımda yangın, avuçlarımda umut.

Rüzgârın getirdiği her yaprak,
Sana dair bir sır, bir özlem taşır.
Her adımında iz bırakan zaman,
Beni sana doğru çağırır sessizce.

Özlem, bir nehir gibi akar damarlarımda,
Sadakatim düşlerin kıyısında bekler.
Kalbimin her köşesi seninle dolu,
Ve her gölge sana bir selam fısıldar.

Zamanın ötesinde, yıldızlar şahittir,
Seninle geçen her anın kutsallığına.
Aşk, bir efsun gibi sarar ruhumu,
Ve ben her nefeste adını anarım.

Gözlerin düşlerimin pusulası,
Sen yokken bile yanımda hissederim.
Kalbimin kuytularında saklı sevgi,
Sonsuzluğa kadar sürecek bir yolculuk.

Sadakat, bir çiçek gibi açar ruhumda,
Özlem, rüzgârla savrulan yaprak gibi.
Ve ben seni ararım her gecede,
Zümrüdüanka misali, yeniden doğmak için.

Kırık bulutların ardında gizli sen,
Gözlerimde yansıyan bir umut ışığı.
Ruhumun en derin köşesinde bekleyen,
Senin adınla titreyen bir hayal var.

Her nefeste sen, her düşte sen,
Kelimeler susar, yalnızca kalbim konuşur.
Sadakatim bir zincir gibi sarar beni,
Özlemimle örerim gecenin örtüsünü.

Ayazda titreyen gölgeler gibi,
Senin yokluğun soğutur ruhumu.
Ama kalbim hep seninle yanar,
Zümrüdüanka misali, küllerimden doğarım.

Rüzgârın sesi, senin fısıltın gibi,
Beni çağırır, her köşe, her taş seninle dolu.
Özlemim bir şarkı gibi yükselir,
Ve aşkın sonsuzluğunda kaybolurum.

Kalbim seninle attığında,
Zaman durur, yıldızlar susar.
Her adımda sen, her solukta sen,
Ve ben sana adanmış bir yolcuyum.

Gecenin koynunda, ay ışığında,
Sonsuz bir sadakatle beklerim seni.
Özlemimle sarar, aşkımla kucaklar,
Zümrüdüanka misali, yeniden doğmak için.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(25 Ağustos 2025)