Bir vakit vardı ki,
Gözlerinle açılırdı gündüzüm,
Sözlerinle bezendi gecem.
Bahçemde güller boy verirdi,
Her dalında senin nefesin,
Her yaprağında senin iz’in.

O vakit gönlüm bir köşktü,
Pencereleri nura açılan,
Divanhâneleri muhabbetle dolu,
Sütunları sabırla,
Kubbesi ümitle yükselen.

Lâkin zaman acımasızdır,
Her taşın arasına sızdı firkat,
Her nakşına düştü ayrılık tozu.
Rüzgârlar söndürdü kandillerimi,
Avluma uğramaz oldu melekler.

Şimdi ben, bir viran seyyahıyım,
Adım adım gezdiğim odalar boş,
Her birinde senden kalma gölgeler.
Kırık aynalarda bakışını ararım,
Çürümüş perdelerde sesini duyarım.

Bazen elimle yoklarım duvarları,
Sanki hâlâ senin sıcaklığını taşır diye.
Ama duvarlar susar, taşlar susar,
Benim yüreğimden başka kimse konuşmaz.

Ve bilirim artık
Ne bahar geri döner,
Ne de o şen meclis kurulur yeniden.
Çünkü içimdeki saray çoktan çöktü,
Gönül köşküm şimdi virane..