Ben aşkı insanda değil, gölgelerde değil,
Zamanın yıprattığı arzuların kucağında hiç bulmadım.
Çünkü fâni olanın sevdası da fânidir.
Ben, kalbimi yalnız Sana açtığımda öğrendim:
Ebedî olan yalnız Sensin,
Ve gerçek aşk, yalnız Sana yönelen aşktır...

Yeryüzünde nice sevgiler gördüm,
Hepsi menfaatle örülmüş, hepsi bir gün solacak.
Ama Senin aşkın;
Ne zamana, ne mekâna, ne unutkanlığa yenik düşer.
Sonsuzluk Senin katında saklıdır,
Ve ben o sonsuzluğa kanatlanmak için
Her gün biraz daha bırakıyorum dünyayı...

Ey Rabbim…
Kalbimdeki her boşluğu dolduran Sensin,
Gözümdeki her perdeyi kaldıran da Sen.
Benim için artık ne malın cazibesi var,
Ne şöhretin aldatıcılığı,
Ne de insanların alkışları.
Çünkü biliyorum:
Bütün övgüler Senin övgün yanında suskun kalır,
Ve bütün zenginlikler Senin katındaki hazinelerin karşısında fakirdir...

Beni insan yapan, bana ruh üfleyen Sensin.
Beni varlıkla imtihan eden de,
Yoklukla sınayan da Sensin.
Ben, ne varlıkla şımarmak istiyorum,
Ne yoklukla tükenmek…
Ben, yalnız Senin rızanda huzur bulmak istiyorum.

Ey aşkın sahibi,
Bana öyle bir kalp ver ki
Sana bağlılıktan başka hiçbir bağa tutunmasın.
Bana öyle bir göz ver ki
Senden başkasını seyre dalmasın.
Ve bana öyle bir dil ver ki
Her nefeste Seni ansın, Seni çağırsın...

Benim aşkım;
Bir ölümlünün sevgisi değil,
Bir çıkarın peşinde koşan sahte bağlılık hiç değil…
Benim aşkım, varlığın sırrına dokunmak,
Yarattığın her zerrede Senin tecellini görmek,
Ve “Yalnız Sen” diyerek,
Kendimi Sana adamak...

Ey Rabbim…
Sen’siz sevmek; karanlığı sevmektir.
Sen’siz bakmak; körlükle bakmaktır.
Sen’siz yaşamak; ölümü yaşamaktır.
Bana öyle bir aşk ver ki
Hayatım, hayat olsun.
Öyle bir aşk ver ki
Ölümüm bile vuslatın başlangıcı olsun...

Erol Kekeç/16.08.2025/Sancaktepe/İST