Ne zaman unutsam seni,
Bir çiçek uyanır içimde sebepsiz.
Kokunu hatırlatır dalından düşmeden.
Gözlerin gibi sessiz, gözlerin gibi derin…

Zaman geçer, evet.
Ama geçmeyen bir şey var sende:
Sanki her saatte ayrı bir hatıran var üzerimde.
Elini tutmuşum gibi, bırakmamış gibiyim hâlâ.

Unutmaklık bir hâlin yok ki…
Bir gülüşün kalıyor sokakta yürüyen bir çocuğun yüzünde,
Bir dokunuşun çınlıyor kupamın kulpunda bile.
Kâğıda dokunduğumda bile
Senin tenin geçiyor parmaklarımın arasından.

Seni hatırlamak için hafızaya ne hacet?
Sesin bazen yağmurdan damlıyor omzuma,
Bazen rüzgâr taşır adını pencereye.
Sustuğum her anda bir çağrışım başlar içimde.
Senin olduğun her şeyi anımsamak kolay,
Zor olan…
Sana dair hiçbir şeyi unutamamış olmak.

Biri “özlüyor musun?” dese,
Gülümserim.
Çünkü özlem biten bir şeye duyulur.
Sen hiç bitmedin ki bende.
Hiç tamamlanmadın, ama hep vardın.
Eksik değil, devam gibisin…
Nefesin gibi, suyun gibi,
Söylenmeyen ama hissedilen bir kelime gibi…

Ve yazmadığım her şiirin
İlk mısrası seninle başlıyor zaten.
Ben seni hatırlamıyorum sevgili…
Ben seni
unutmuyorum.