Beni sevme…
Zaten paramparçayım.
Bir yerim seninle,
kalan her yanım yalnızlığımla kavgalı.

Adını andığım her gece
bir mezar daha kazılıyor içimde.
Gözlerinin geçtiği her yer
şimdi yas tutuyor kendine.

Sana en çok sustuğum yerde
bağırmak istedim bir kere…
Ama ne çare?
Sesim bile senden utanıyor artık.

Ben mi?
Ben sadece sevilmek istedim.
Senin kalbinde değil,
gözlerinde bir yer aradım kendime.

Yoktun.
Varsaydım seni,
yine de yoktun.
Bir hayal gibi…
Dokunsam kayıp, dokunmasam daha beter.

Gitme dedim…
Ama kalırsan daha çok acıyor.
Bazen insan,
sevmek yerine susmak zorunda kalıyor.

Ben seni susarak affettim,
ama içimde bağıran hâlâ o ilk ihanetin.
Aslında Kalbimi kırmadın,
bütün geçmişimi çürüttün.

Giderken kapıyı sessiz kapattın ya,
en çok o sessizlikte öldüm ben.
Sesin yankılanmadı arkamdan,
çünkü hiç sevmedin sen beni…
Sadece alışmıştın bana.

Ve şimdi,
yeniden başlayamam ben.
Çünkü başladığım her yerde
bitiren yine sen oluyorsun.

O yüzden…
Sus.
Gitme.
Ama git.

Yusuf Ak (Yusâver)