İnsanın içi satır satır kırılır mı,

kırılıyor işte, hiç olmasaymışsın gibi hissettiriyorlar,
sanki bir ben kalabalıkmışım gibi,
sanki kurtulması gereken bir hastalıkmışım gibi...

Neyim ki ben size, neyinizden fazla istedim,
biraz önemsenmek,
bir çay kaşığına sığacak kadar tebessüm,
Ben başımı yasladığım her yerden boynu bükük döndüm,

Doya doya baktığım manzaralar vardı,
Başım dik yürüdüğüm sokaklar
Sulamaktan keyif aldığım çiçekler saksılarında soldu
Simsiyah bir yalnızkık başucumda
İçimde satır satır bir sevda kırıldı

Nasıl olmalıydı bilmiyorum
Daha kaç yaşımı feda etmeliydim
Kaç sabah uykusuzluğuyla aklımda sizinle uyanmalıydım inanın bilmiyorum

Ne zavallı bir insanmışım ben
Sizin kirli kalplerinizde sevgi tanecikleri arayan
Zehirli bir umudu yaşatmaya çalışan
bir zavallı insanmışım ben

İçimde iyi bir çocuk öldü şimdi
Sığıntılığımdan kurtultum
Azad ettim heveslerimi arzularımı
Gelecek bütün aydınlıklarımı gömdüm karanlığa

Artık ne yaşamak isterim nede içimde insan yaşatmak isterim
çünkü ben sevildiğimi sandığım her yerden yalnız döndüm.