Bir günlüğüne benim olsaydın…
Kahvemi sen karıştırırdın belki,
şekerin az, gözlerin çok olurdu.
Sabah,
dudağında yarım kalmış bir uykuyla
sana “kal” derdim
dünyanın geri kalanını susturarak.

Bir günlüğüne sevseydin beni
ne dün olurdu,
ne yarın.
Sadece “biz” olurdu belki,
o da bir ihtimal.

Sana şiir yazmazdım mesela,
çünkü kelimeler yetmezdi
gülümsemenin ucundaki sırra.
Dokunurdum sadece,
“buradasın” der gibi,
“kalbimde bir sandal var senin için” der gibi.

Bir günlüğüne benim olsaydın…
Akşam olduğunda
hiç gitmemiş gibi sarılırdım sana
çünkü gideceğini bilmek
gelmene engel değildi zaten.

Ama olmadın.
Hiçbir gün.
Ve ben yine de
sana sakladım en güzel günümü.
O gün hiç gelmedi.
Ama ben,
yine de her sabah,
bir ihtimal diye
yastığın kenarını sana bıraktım.

Sen gelmedin.
Ben bekledim.
Ve beklemek,
sevmekten bile daha sadık bir şeymiş…
Bunu senden sonra anladım.