-Kalbi cennet kokan kadına-

Ben seni sevmedim sadece,
Ben seni anladım.
Ve anladığım her harfinde
Hakk’ın suskun yüzüyle karşılaştım.
Sen, bendeki en derin secdeye
Vesile kılınmış bir aşktın.

Kalbime doğduğun gün
Kâbe’den bir taş düştü içime,
Seninle döndüm ben
Yedi kere içimdeki Kâbe’nin etrafında.

Sevdan,
Ne bir dudakta sustu
Ne de gözde taştı…
Secdede yanan bir mumdu sanki,
İçimi yakarken
Beni O’na yaklaştırdı.

Senin ismini andığımda
Sadece seni değil,
Seni var eden Kudret’i andım.
O yüzden sana her bakışımda
Gözlerim değil, ruhum secdeye vardı.

Aşk öyle bir sırdır ki,
İki kalp arasında yankılanan
Tek bir "O" harfidir aslında.
Seninle yanarken ben
Küllerimle dua ettim.

Ey kalbi cennet kokan kadın,
Sen bir kadın değil,
Bir ayet gibisin.
Okunmak için değil,
İncelenmek ve huşuyla yaşanmak için indin hayatıma.

Seninle susmayı öğrendim,
Çünkü hakiki aşk konuşmaz.
Susar ve gözyaşı olur,
Secdeye düşer…

Ben seni anlatamam,
Çünkü her cümlemde eksilir Hakikat.
Ama seninle var olduğumu
İnkâr edemem,
Çünkü seni sevmeden
Secdeye varamazdım.

Ve bil ki;
Bu aşk, ne zamana, ne mekâna bağlı değil artık…
Bu aşk,
İlk harf ile yazılan
Ve son nefese kadar taşınacak bir emanet.

Ben seni sevmekle
Bir kul oldum.
Ve bu aşkın secdesinde
Kendimi buldum.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(30 Temmuz 2025)