Burası…
Ne bir kıta,
Ne de bir şehir.
Burası;
Kalbime sığmayan cümlelerin
Saklandığı bir ülke.

Adını bile yazamadım sana,
Çünkü her harf
Bir yara gibi açılıyordu içimde.
Senin yokluğunla kurulan bu ülkenin
Resmî dili: Suskunluk.

Ne posta gider buradan,
Ne dua ulaşır göğe.
Yazmak bile ihanettir bazen,
Çünkü kelimeler seni anlatmaya yetmez!

Ey kelâmın ardına saklanan aşk!
Ben seni
Yazılamayanların başkenti yaptım.
Her gece kâğıda dokunurum,
Ama kalem elimden kaçıyor artık
Çünkü ne yazsam
Sen olmuyor, sen yetmiyor!

Bir cümle düşer yüreğime,
“Yusuf gibi sustum kuyularda,
Ama sen Züleyha’nın yüreğini bile unuttun.”

Sana yazamadığım her şiir,
Bir ülke kurdu içimde.
Bayrağı beyaz bir zarf,
Mührü: Gözyaşı…

Bu ülkeye yalnız girilir,
Yalnız yaşanır,
Ve asla terk edilmez.
Çünkü her çıkış kapısında
Senin bir hatıran nöbet tutar!

Söylesene bana kalbimin mabedi:
Neden susuyorsun onun adını yazarken?
Yoksa sen de mi unuttun,
Yoksa sen de mi yandın bu ülkede?

Bu ülkenin yolları,
Hiçbir şehre çıkmaz artık.
Kaldırımları yarım kalmış dizeler,
Durakları: "Belki bir gün okur" diye bekleyen zarflar…

Her dizeye bir hatıra işlerim:
“Okumadığın her şiir,
Seninle konuşamadığım her gecedir.”

Bir köprü vardı kelimelerden örülmüş,
Ama sen geçmedin…
Ben geçtim,
Ve altında sustum
Çünkü orası
Yazılamayanlar Ülkesi’nin sınır taşıydı.

Bu ülkede sevgililer yoktur,
Sadece sevenler vardır.
Çünkü biri konuşur hep içinden,
Diğeri çoktan gitmiştir…

Ne kadar anlatmak
istesem,
O kadar çok susuyorum.
Kalemle dil bir kavgada,
Ve mağlup olan hep ben oluyorum.

Gökten düşer kalbimden kalbine bir söz;
“Yaz artık!”
Ama ben bilirim
Bazı şeyler sadece susarak yaşanır.

Yazılamayanlar Ülkesi…
Benim içime sığmayan,
Ama senin habersizce yaşadığın ülke.
Seninle hiç paylaşmadığım,
Ama seni en çok içeren ülke…

Ve bu ülkenin başşairi:
Kalbim.
Ve onun tek eseri:
Sen.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(30 Temmuz 2025)