Ateşim ben, yakan bir tecellîyim ey dost,
Her harf-i zikrimde yanar bin yıllık bir post.
Ne dildâr isterim ne de bir aşk-ı mecâz,
Zikr-i nâr içre kül olan benliktir asıl dost.

Cehennem mi sandın bu aşkın hararetin?
Hayır, bu nurdur, sırât-ı muhâlefettir.
Rûhumun her kıvrımı alevle tezyîn olur,
Nâr ki rahmettir, aşk ile muâlelettir.

Tenim semûm ile, cânımla zikr eylerim,
Her suskunluğum "Ya Kahhâr” ile secdedir derin.
Gözlerimde yangın, yüreğimde Hakk’ın nârı,
İbrahim misâliyim; yandıkça selâmetim.

Her “Yâ Hû” deyiş bir kıvılcım saçar bâta,
Zikrimin her harfi yanar aşkın seyrânına.
Ben ateşle dövülmüş bir kelâm taşırım,
Ve o taşta yazılmıştır Esmâ-yı Sübhânî.

Benliğim köz, nefsim har, hevesim kül eylenir,
Aşk odunda pişmeyen her sûret elenebilir.
Zikr-i şeb’de yandıkça sükûtum âvâz olur,
Her ahım "Yâ Vedûd"la âleme sâz olur.

Nâr-ı aşk ile yandım, küre-i cân tutuştu,
Yandıkça ferahladım, gönlüm îmanla doldu.
Her nefes bir zebh-i hak, her bakış bir inkılâb,
Zikr-i nâr içinde ben, oldum şimdi bî-hisâb.

Ne mecâz kaldı geride ne de hevâ-yı nefs,
Aşk beni sordu soydu, gösterdi hakikî nefes.
Ateşinle silindi nefsimin kirli yazısı,
Artık her zerrem okur kudretin fermanını.

“Lâ ilâhe” derken yakar cânımı bir harf,
“İllallah”la sönmeyen bir nûrum artık, bir şarf.
Kalbim, yedi kat cehennemde yanan bir meş’ale,
Fakat her kıvılcımda sen varsın, ey Zü’l Celâl!

Mihrâb-ı muhabbette secdeyle yanar akıl,
Zikr-i nâr ehli bilir: aşk, külde gizli akıl.
Benim kitabımda harfler ateşle yazılır,
Ve her kelâmım ancak yanınca anlaşılır.

Ey Sattâr-ı Gönüller! Ey Settar-ı Esrâr!
Ateşinle arıt beni, bırakma beni yar.
Bu dil sustu belki lakin kalbim sana nâzır,
Zikr-i nârla aşkın gülzârı olur hâzır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(25 Temmuz 2025)