Ben, kalemin önünde diz çöken bir gönül,
Her harf bir otağ, her dize bir gönül.
Kalbimde yankılanır sessiz bir nizam:
“Ya ben şiiri fethederim, ya o beni tamam.”

Mısramın surlarını şiirle yıktım,
İçimde nice Bizans sustu, yaktım.
Kalemim kılıç, mürekkep zafer;
Benim Fatihim, bir mısrayla gelir sefer.

Söz, İstanbul gibi; yedi tepe sır,
Her biri bir dert, her biri bir hayır.
Dizelerimden geçer atlı düşünce,
İçimde açılır Fethin güneşince.

Nice kuşatma gördüm iç dünyamda,
Şüpheyle örülmüş her bir rüyamda.
Ama bir harf geldi, aldı kaleyi,
Gönlümün kapısında dikti hilali.

Ey kelâmın komutanı şiir!
Ey gönlümde kurulan ebedî emir!
Benim hazine sandığım sensin,
Fethedenimsin; ne kılıç, ne zırh;
Sensin Fatihim...

Kelimeler susarken içimde sancı,
Bir mısra doğar, sanki çağın yankısı.
O mısra ki geceden geçer sabaha,
Kandil gibi yanar mananın dergâhında.

Şiir ki bazen bir secde olur dudağımda,
Bazen bir sancağa döner ruhumda.
Fethedilen sadece şehir değildir,
Bazen kalptir alınan, bazen kaderdir.

Mısranın bir ucunda surlar, bir ucunda ben,
Her harfiyle yaklaştım “ol” emrine, sessizce sen.
Kör kuyuya atılmış bir Yusuf gibi
Bekledim: Şiir alsın beni Mısır’a gizlice.

Kalbimden geçer her harf bir kervan,
İçimde yürür bir ferman: "Kaleme inan!"
Ne zaman ki sustum, şiir başladı,
O vakit fethetti beni kendi sancaklı adı.

Geceler üstüme geldi sur sur,
Her biri bir yüzyıl, her biri bir gurur.
Ama sen, ey şiir, bir nar gibi
Patladın içimde: Fethin sesiydi bu belki.

Bir şiir ki başlar “ol” emriyle derinde,
Bir seher gibi doğar ruhun bendinde.
Kalemin ucunda kudret gizlidir,
Yazılan her şey ya duadır, ya kaderindir.

Ruhumun Ayasofya’sı sensin ey kelâm,
İçinde yankılanır susuşun selam.
Senle yıkılır cehaletin putları,
Senle parlar gönlümde ârifin atları.

Ben ki diz çöktüm kelâm önünde,
Sen ki göğe yürüdün her bir hecende.
Kalbimi kuşattın, ama yağmalamadın,
Beni bana verdin ve şiirle andın.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(24 Temmuz 2025)