ı
değişmez sanma değişir insan…
değişir ve evcilleşir
ölürüm de boyun eğmem derken
bir bakarsın ruhu bile köleleşir

değişir insan
mevsim gibi değişir
puşt bir mavzer ıslığı da gelince ölüm
kahrını kefen gibi üstüne örtüp
acısını alkolle bana bana
yaşamadan yaşıyormuş gibi yapa yapa değişir

değişir insan
birileri gününü çalıp yarınlarına pusu kurarken
birde utanmadan arsız arsız gülerken
o gülüşlere bir şarjör mermi boşaltıp
mapus damına gire çıka
her gün duvara çentik ata ata değişir


ıı
öğrenemez sanma öğrenir insan
öğrenir ve bilgeleşir
ölümlerden ölüm beğenip
ölümsüzleşir...

öğrenir insan…
bir kaşık suda dibe vurunca aşkları
fondip yapılmış kadehleri duvarlara çarpıp
ibret taşına uzanır gibi uzanır hüznün kollarına
aynaları kırıp haritaları yırta yırta
öğrenir sırtını aşka dönmeyi

beşik ile tabut arası bu kalp çarpıntısın da
kimileri yaşamak için kırk takla atarken
darağacına çıka çıka
musallaya gönüllü yata yata
acının ocağında yan yana
öğrenir çifte su verilmiş kılıç gibi keskinleşmeyi