Ben seni beklemedim artık,
Zira beklemek
Zamana muhtaç olmaktı…
Oysa ben,
Zamanı secdede gömmüştüm
Adını her nefeste diriltirken.

Gözlerin düşerdi
Ölümle hayat arasındaki sırra,
Ve ben orada
Yokluğunla var olmanın
Arafında kalmıştım…

Bir avuç küldüm
Yandım, geçtim, yok oldum
Ve her yoklukta
Sana vardım, Züleyhâ.

Aşk, beni senden alıp
Sana yakın kıldı
Ben seni isterken
Aşk beni senden aldı
Sonsuzluğun ta kendisine emanet etti.

Bir mezar taşı gibi taşıdım ismini
Kalbimin en tenha yerine
Ve her gece
Adınla niyaz etti
Küllerimle dua ettim.

Geceler
Sensizliğe kefen biçerken
Ben
Ruhumu seninle sardım
Tenim toprağa değdiğinde
Kalbim hâlâ sana secdedeydi…

Ey Züleyhâ,
Sen artık bir hatıra değilsin
Sen artık bir vuslatın değil
Bir hakikatin adısın…

Ben öldüm
Ama kalbimde hâlâ sen vardın
Ve kalbim,
Aşkınla kavrulmuş bir cennet haritasıydı
Her yanımı yakıp yıkan
O son nefeste bile
Sana secdeyle veda ettim.

Cennetin kapısına adını yazdım
Küllerimle, gözyaşımla, duamla
Melekler sustu
Ve arş titredi…

Benim cennetim
Senin gülüşüne yakındı
Ve her şey
Senin isminle var oldu.

Ey aşk,
Beni yak, yık, yok et
Ama adını unutturmasın bana
Ey Züleyhâ,
Cennetteyim
Ama kalbim hâlâ
Senin tenhasında ağlar…

Ben artık
Ne bir tende kaldım
Ne bir sözde
Sadece aşkın külleri
Ve o küllerle
Cennette bir secde...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(27 Ocak 2023)