Dud-ı âlem sarar geceyi, gizler her bir sırrı,
Yıldızlar sönse de uzakta, kalır hâlâ pırıltı.

Solgun ay fısıldar usulca, rüzgarla dertleşir,
Dud-ı âlemde hapsolmuş, ruhlar gizlice gezir.

Karanlıkta bir çığlık, sessizlikle dans eder,
Kaybolan umutlar içinde, yeni hayat bekler.

Duman gibi savrulur, kalplerin derin özlemi,
Her nefes dud-ı âleme, karışır gizli ömrü.

Kederle umut birleşir, ince bir çizgide,
Dud-ı âlemde yankılanır, sessizliğin haberi.

Sabırla bekler geceler, sabahın doğuşunu,
Dud-ı âlem içinde saklı, hayatın sonsuzluğunu.

Gökyüzü ağlar usulca, kayıp bir masal gibi,
Dud-ı âlemde var olur, bir sessiz kalbi.

Gönül yorgun, dud-ı âlemde yeniden doğar,
Karanlığın koynunda saklı, umutla parlar.

Ve her geceyle birleşir, sabrın kıymetli sesi,
Dud-ı âlemde hayat var, ölmez hiçbir hevesi.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(10 Haziran 2025)