Hatırlar mısın,
Rüzgâr papatyaları öperken
Zaman susardı biz konuşunca
Seninle konuşmak;
Bir bahçeye dua gibi girmeye benzerdi
Gözlerin öylece kalbime dokunur,
Unutmak haram olurdu…

Şimdi suskun bir mevsimdeyim
Her yaprak bir veda,
Her veda bir ömür kadar hüzün
O eski bahçede
Senin gülüşün düşüyor hâlâ toprağa
Ve ben,
Kaybolmuş zamanları suluyorum gözlerimle.

Kokun sinmiş hâlâ ellerime
Bir zamanlar tuttuğum avuçlarında
Dualar gizliydi
Kalbim zamanla yarışamazdı
Ama kalbim seninle gençti
Zaman bile utanırdı sana bakınca…

Şimdi ise,
Ne bir bahar var ne de sen
Ne de o bahçenin mavi ışığı
Gözlerinde gizli cennet
Kayboldu
Zamanla birlikte.

Ama bil ki:
Her dua seni çağırıyor içimde
Her rüzgâr bir hatıranı savuruyor
Her mavi papatya
Kaybolan bir vakti hatırlatıyor bana...

Ve ben hâlâ,
Seninle konuşamadığım anları
Allah’a anlatıyorum...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
( 5 Haziran 2025)