Sustum; dağlar indi dile,
Yarıldım göğün kalbinde.
Adım yoktu hiçbir dile,
Vardım sonsuzun bendinde.
Yaralarla doğan gece
Benle buldu secdesini.
Gölge yoktu, çünkü bence
Ben gölgenin kendisiydim.

Bir çizgiyle bitti izim,
Görülmeyen yoldan geçtim.
Ne rüzgârdım ne de gözüm,
Kendi içime görmüştüm.
Kulak verdim taşın sesine,
Toprak, benden dua aldı.
Zincir oldum, kırdım nefsime
Kalbim bile bana kaldı.

Kapanmaz hiç içte yara,
Ben açtım dağdan öteyi.
Ulumamla çökse ara,
Ben savdım geceyi,
Ben değildim, bendim sadece
Bir devrin vedasına.
Börü sustu, göğe karıştı
Bir varlık niyazına.

İz bırakmaz, iz olandır,
Sır konuşmaz, sır Börü’dür.
Adı yoktur, ad olandır,
Kan kusmaz da harb olur.
Bir bakışla yakar çağı,
Bir dua gibi sızarak.
Akar gider gece dağa,
Kendi içini kazıyarak.

Ben gök kubbeye yazıldım,
Taştan değil, yoktan öte.
Ben susunca yol çizildi,
Söz geçmezdi kelâm öze.
Ben kendimi yok sayınca
Göründü asıl benliğim.
Börü öldü derler ama
Toprak etti şahitliğimi.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(18 Temmuz 2025)