Payitahtım dediğimde,
Anlamalıydın kalbimdeki yerini…

İstanbul’un kalbinde senin ismin var,
Sarayburnu’na her inişimde
Kalbim eğilir gibi oluyor
Bir tahta,
Bir sevgiliye,
Bir kıbleye…

Ben seni anlatmadım kimseye.
Ama her adımda
Galata’nın taşlarına kazıdım adını.
Her ezan vaktinde
Boğazdan geçen vapurlar
Seninle içime doğru sefer etti.

Ey Payitahtım,
Senin adını fısıldadım Topkapı’nın avlusunda,
Fatih’in mihrabında
Bir dua gibi söyledim seni.
Adını taşıyan her rüzgâr
Benim için bir fetih haberi gibiydi.

Bir gün
Eyüp Sultan’a gittiğimde
Diz çöküp kalbimi bıraktım eşiğine.
Dedim ki:
“Bu kalp, payitahtını buldu
Ama tahtı boş...
Onu dolduracak olan hâlâ gökte saklı…”

Adını Sultanahmet’in kubbesine yazdım.
Mavi değil,
Turuncu gökyüzüne boyanmış bir aşk olarak.
Ben seni,
Bir şehri sever gibi değil,
Bir devleti kurar gibi,
Bir ümmeti bekler gibi sevdim.

Sen İstanbul’dun bana;
Yedi tepenin yedisine de aşkını astım.
Her tepe:
Senin bir bakışını,
Bir kelâmını,
Bir vedanı taşır gibi oldu.

Kapalıçarşı’da senin kokunu aradım.
Ayasofya’da isminden kalan bir harf için
Diz çöktüm.
Ve her seher vakti
Gecenin en sustuğu anlarda
Eyüp’te edilen duaların ardından
Adını zikrettim.

Anlamalıydın…
“Payitahtım” dediğimde
Kalbimde neyi kastettiğimi.
Sen sadece bir kadın değil,
Benim kalbimin tahtına oturmuş
İstanbul’umsun.

Ben sana değil,
Seni bana yazan Rabbime âşığım en çok.
Ama bil ki
Kalbimin İstanbul’u sensin
Ve her ezanda
İsmin, göğsümde minare gibi yükseliyor.

Ben seni anlatırken
Ne bir şiire,
Ne bir şehre sığdırabildim.
Ama İstanbul’un kalbine
İsmini yazarken
İçimden hep şu geçti:

“Payitahtına ihanet etmeyen kalpler
Elbet bir gün vuslata erer…”

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(18 Temmuz 2025)