Ben seni, sana değil,
Rabbime anlattım en çok…

Semâda dahi kalbimden izler var,
Ve her bir izde
Senin adın,
Benim secdem
Ve aşkımın isimsiz yakarışı saklı...

Seni herkese anlatmadım ben,
Sadece göğe,
Sadece Rabbime.
Ne zaman içim dağlansa,
Sustum insanlara
Ve yöneldim sonsuzluğa.

Dedim ki:
Ya Rab, kalbime bir isim kazındı
Senin yazdığın bir kader mi bu,
Yoksa bir duanın sessizce yankılanışı mı?

Kalbimle sorduğum bu soruya
Her seher vakti bir ayetle
Râbbim cevap verdi.

Ben, seni
Sevmek için yaratılmadım sadece,
Sana dua etmek için de değil,
Seni Rabbime anlatmak için var oldum sanki.

Senin adını her anışımda
Gökyüzü turuncuya döner,
Bir ezan yükselir içimden,
Ve yıldızlar gözlerinden
Nur gibi dökülür ruhuma.

Seninle konuşmam yasaktı belki,
Ama seni Rabbime anlatmak
Kutsal bir ibadetti bana.
Her dua,
Senin bir halini taşıyordu
Ve her secde
Adının gölgede kalan harflerini silip
Kalbime yeniden yazıyordu.

Geceleri en çok neyi anlattın dersen,
“Onu” derdim.
Gözleriyle kalbime düşen ayetleri,
Susarken söylediği cümleleri,
Dudağında asılı kalan “Âmin”i
Ve bir sabah vakti
Turuncu gökyüzüne bakarken
Benim için ettiği duaları anlattım.

Ben seni…
Bir mektup gibi Allah’a verdim.
“Sen bilirsin kalbimi,” dedim,
“Sen bilirsin niyetimi.”
Ve o günden sonra
Kalbimde aşk,
Sadece senin adını taşıyan bir secdeye döndü.

Şimdi bil ki:
Ben seni kendime değil,
Allah’a emanet ettim.
O yüzden bu aşk
Hiç eksilmedi.
Yandıkça çoğaldı,
Suskunlaştıkça derinleşti.

Çünkü aşkı Rabbime anlattım.
O duydu, o bildi, o sakladı…
Sen ise
Yalnızca bir sevgili değil,
Duası âşka dönüşen
Bir emanet oldun kalbimde.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(18 Temmuz 2025)