“Toprağa düşmeden gölgem, göğü yeminle mühürledim.”

Gök çadırım, yıldız sancak, ay yüreğimde nişan,
Kalbime destan yazıldı otağ kuran bir cihan.
Alnıma güneş dokundu, ruhuma boz yel değdi,
İçimde atların sesi, dağlar bile selam verdi.

Her sabah secdeyle doğar, her akşam duala batarım,
Bastığım her toprak, ecdadın mührü, hatıran.
Gökyüzü şahidim olsun, dağlar yoldaşım benim,
Bu yemin bozulmaz artık, kalbimle and içmişim.

Kara bulutlar yürüsün, korkmam ufuktan gelen,
Yıldırımsa elimdedir, yağmursa gözümden süzülen.
Ben Türk’üm, ömrüm toy meydanı, sözüm kılıçtır yine,
Alp’in yeminidir bu: Eğilmem zilletin önünde.

Sancağım düşmez yere, düşse de ben kalkarım,
Kutsaldır özümdeki sevda: Allah, vatan, bayrak, han.
Yiğitliğim at sırtında, cesaretim duadır,
Ruhumda asırlar yatar, her çağda bir Alparslan.

Yemin ettim, boz bulanık zamanlara diz çökmem,
Beni tarihten tanırlar, düşman beni iyi bilir hem.
Adaletin kılıcıyım, mazluma serin gölge,
Zalime yıldırım gibi, kalbimle yürürüm öyle.

Ben bir dua büyüttüm, kopuzla bozkırda açtım,
Türklüğümle var oldum, bin kefenle savaştım.
Alp’in yeminidir bu, nefsime bile karşı,
Devlet için ölürüm, uğruna yaşamak başka!

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(14 Şubat 2025)