ben bir hiçtim
hiçliğin ortasında
bir ses çağırdı beni:
"Gel..."
ne ismim kaldı ne yurdum
sürgün oldum benliğimden
bir aşkın eşiğinde
başıboş bıraktım kendimi

ey vuslatı yakan nâr!
ey ayrılığı öğreten cemâl!
ben seni önce acıda tanıdım
çünkü Mevlânâ dedi:
"Aşk yaradır, kendinle savaştır."

kendimle savaştım
kibrimi soyup bıraktım kapında
bir derviş gibi eğdim başımı
ey olmayanın sahibi.

rüzgâr gibi savruldum
toprak gibi ezildim
mum gibi eridim
ve sonunda
"Ben" dedim
ama "ben" yoktu artık

çünkü aşk,
sende kendini kaybetmektir.
çünkü aşk,
yok olup var olmaktır.

ben seni bir gül sandım önce
Mevlânâ fısıldadı:
"Gülü arama, kokusunda gizlidir gül."
o zaman anladım
sen ne gözdesin
ne seste,
sen içimde
susarak konuşan bir hikmetsin

her gece bir dönüş
her secde bir sema benim için
kalbim meydan
aşkın semazen...
dönüyorum
ey Canların Canı
sende yok olarak var olmaya

benim artık
ne bir dileğim kaldı
ne bir hedefim
çünkü Mevlânâ dedi:
"Gerçek âşık, dilek dilemez; o yalnızca sevgilide erir."

ve ben,
sende eridim,
sende yandım,
sen diye var oldum


Müjgân Akyüz Dündar