çok uzaklaştım kendimden
aramıza gözyaşlarımın dahi yıkamadığı
surlar yükseldi
kırgınlıklarım ve kızgınlıklarımın rengini çözemiyorum artık
avuçlarımda bir tutam köpürmüş yalnızlık
hangi günahıma sürsem öfkemi
kısır bir sessizlik vuruluyor dilime



okuduğum kitapların sayısını unuttum
her sayfanın içindeki kovulmuş melek ben
hiçbir zaman üç elmadan biri düşmedi payıma
hikayeler gelip kapıma dayanıyor
ekmek diyor
su diyor
istediklerini alana kadar çok naifler
sonra bir bakıyorum
kapıma azılı bir kara köpek bağlamışlar
oysa bir damla aşktı isteğim


kaçırdığım vapurların çığlığına tutunup
martıların çöplüğünde sabahlayabilirim
ve senin bu haklı çıkarımların
cebimdeki tek sermayem olabilirdi

" hayal gücümüz bizden hızlı koşar"

Moskova’da Nazım kendini yaktığında
karyola gıcırtıları eşlik etmişti
aşka benzer bir şeyler sözcükleri soyarken Nazım’ın gönlünde küle dönen anlam
loş ışıkların aydınlığında
"yaşamak güzel şey"anlaşması imzaladı
kadim defter rehberliğinde
kök salmış düşmanlıklar
evlatlarını yiyen devrim kadar
hüzünlü arsızdı
o vakit
memelerine ters kelepçe vurulmuş
Moskova’ya ağlıyordu Nazım


şuh kahkahalar
dışlanmış adreslerde bulurken kendini
Vera mı Münevver mi Piraye miydi kimliğim
aşkın ikametgahına sormamıştım
gerek de yoktu
dile ve yere düşmek aynı kalbin ayıbıydı
ne de olsa


aşkın kredi kartları doluydu yalnızlıkla
ve limitsiz acı bırakmıştı düştüğü yerlere
buna rağmen başı dik
d.omuzları kalkık bir kibirle
yoldaşlık yapıyordu

göğün çarmıha gerili tavanlarına bakıp yalvarıyordum Kafka’ya
bir dönüşüm olsun
dönüşüm muhteşem olabilirdi
karnıma saplanmış gülün öfkesi
kınından çıkmasaydı
korkma dedi kın bir zararım olmaz
haklıydı o anda kınsız doğan tüm spermler

işte bunun resmini yapabilirim diye
ileri atıldı Dino
zincirlerini kıran fırçanın
renk taarruzana uğrarken
aşk zam.para bir oyuncağa dönüştü
ellerimin dokunduğu filler karıncalaştı
siyah beyaz bir an’ın ardında