Ben yola çıktım,
sandım ki ben seçtim yürümeyi.
Oysa ilk adım,
bir çağrının sessiz yankısıydı içimde.

Bir bakış aradım gökyüzünde,
bir iz peşinde koştum kumlarda.
Her sorunun ucunda
suskun bir cevabı hissettim:
“Ben buradayım, sen bende gizlisin.”

Kalbim taş gibi ağırdı,
ama her vuruşta
bir başka alemin kapısı çalınırdı.

Aradım…
Gölgeler içinde bir nur,
yokluk içinde bir sır,
fırtınada bir sükûn.

Meğer ne aradıysam
beni çağıran oydu.
Her dua,
önceden yazılmış bir mektuba cevaptı.

Bir gün,
düşlerime düşen bir seste şunu duydum:
“Sen gelmeden evvel, ben seni bekliyordum.”

Sen O’nu sanırsın arayan,
oysa senin içindeki susuzluk
O’nun rahmet yağmurundan haber taşır.
Sen çağırırsın zannedersin,
ama cevap çoktan yola çıkmıştır.

Gördüm ki,
ne zaman içimden “O” geçse,
O zaten çoktan oradaydı.

Ve şimdi biliyorum:
Aradığım,
beni çoktan aramıştı.
Ben O’na giderken,
O çoktan bana yaklaşmıştı.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA