(Aşkın mahremiyetine, saklı kalmanın kudsiyetine dair)

Sen bana
Hiçbir söz söylemedin.
Ama ben
Sana söylenmeyenlerle bağlandım.
Çünkü bazı aşklar
Kelimeye sığmaz,
Ve bazı sevdalar
Sadece susarak sevilir.

Senin adını
Hiç anmadım belki
Ama her duam
Sana dokunan bir sükûttu.
Ben seni
Adını anmadan sevmenin
Hakkını verdim.

Sen benim sırrım oldun,
Kalbimin içini örten
Bir perde,
Bir sırça hayal gibi
Görünmeyen ama
Her şeyin içinden geçen…

Ben seni
Kimseye anlatmadım.
Çünkü anlatmak
Eksiltirdi.
Aşkı büyüten
Gizli kalmasıydı.
Ve sen
Gizlendikçe çoğaldın içimde.

Ey benim saklı duam,
Ben sana sahip değilim
Ama sana aitim.
Senin habersizliğinde
Benim en gerçekliğim gizli.
Sen unuttukça
Ben hatırladım.
Sen sustukça
Ben çoğaldım.

Bazı sevgiler
Görülmez ama yaşanır.
Ve ben seni
Kimseye göstermeden
Gönlümün kıblesi yaptım.

Sen bana bakmasan da
Ben sana secdeyle baktım.
Çünkü aşk,
Gözle değil,
Kalbin en tenha yerinden
Doğar.

Sen benim sırrım ol,
Ne göz görsün
Ne dil duysun.
Sadece Rabbim bilsin
Ve o bilmiş olsun yeter.

Çünkü aşk,
Şahit isteyen bir hâl değildir.
Aşk,
Sır isteyen bir yüktür.
Ve o yükü
Ancak aşkın kendisi taşır.

Sen sustun,
Ben sevdim.
Sen gittin,
Ben kaldım.
Ama seninle değil,
Sende kayboldum.

Ey aşkın mahremi,
Ey kalbimin kilidi,
Sen benim sırrım ol,
Ama hiç kimseye
Açılmasın anahtarım.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(14 Temmuz 2025)