Usandım...
Aynı sabahlara uyanmaktan,
Gözlerim açık ama içim kapalı yaşamaktan,
Başkaları için güçlü görünmeye çalışmaktan usandım.

Bitirdin beni, hayat...
Ne verdinse geri aldın,
Ne tuttuysam avuçlarımdan kayıp gitti.
Her "umut" dediğimde, içime bir karanlık daha doldu.

Bittim...
Tükettin beni sessizce,
Görmedin yorgunluğumu,
Hissetmedin soluşumu.

Unutmak istedikçe,
Hatırlamaktan daha çok yandım.

Ve sonra...
İçimde biri hâlâ bağırıyor:
Ama sesi çıkmıyor,
Çıkamıyor...

O çığlık artık boğazımda değil —
İçimde bir mezara gömülü.

Sana inandığım düşlerin kırılgan izlerinde,
"Belki"lerin ince ince ördüğü umut duvarlarında,
Kendimi avutmaya çalıştığım sayısız yalnız gecede
Tükendim.

Sesinin rüzgârını duyacağım günü beklerken,
Bir işaret ararcasına sabahlarda,
Adını sessizce anıp
Cevapsız kalan o derin sessizlikte...
Bittim.

Bıktım...
Yarım kalmış cümlelerden,
Boğazımda düğümlenen susuşlardan,
Her defasında "belki" diye başlayıp,
Hep "keşke"yle biten hayallerden bıktım.

Ne duyan var,
Ne dokunan…
Sadece...

Eksile eksile yok oluyorum.

Ve artık, geri dönecek biri de yok.
Çünkü ben…
Çoktan...
Bitmişim.