benim lûgatım yetmiyor daha fazla
senden ve sana dair şeyler anlatmaya
o sokağın sonunda durup gözlerine bakmaya
tükendi nefesim yüreğinde yeni bir can aramaya..

madem ki imkansıza bir vücut giydirmiş yaradan
diyor; ey kulum sabret, biraz daha dayan
parmak uçlarının göğsümle buluştuğu an
dağılır gökyüzü kızıl bir kıyamet sayhasıyla..

varlığına bölündü umutlarım inkıraz içinde
ölümlerden yaşam beğendim seni sevince
o müthiş bakışınla bu ölüyü birden diriltince
nereden bilebilirdim yekten sonum olacağını..

evet sevdim lakin hastalıktı, marazdı
içimde sevincimi canlandırdığın anlar vardı
sönüyordu yıldızlar gözlerini kapayınca
açıyordu çiçekler latif tek bir bakışınla..

artık her yürüdüğüm cadde de sen varsın
hüzünle dinlediğim şarkılardasın
bilirim mümkün değil gölgene dahi yetişmek
karanlığın gizlediği derin ve yalnız sırlarımdasın..

felaket; gözlerine baktığım andan herhangi bir yöne bakmam kadar yakın!
köreltme aydınlığımı dön kabuslarımın başrolü
seninle buldum ben ibremi yönümü
seni en çok sevdiğim an henüz yaşanmamış o gündü..