Bir anne düşler, hayalleri çökerken.

Hatıralar anılar bedeninden göçerken.

Namlular susmaz, kinle öperken,

Sözde 2 milyar Müslüman nerede?


Çocuklar uyuyamaz yatağında.

Yanında ne anası kaldı, ne babası var.

Yıkılmış minareler , camiler, yürekler kanar,

Filistin cehennem gibi, gök kubbe ağlar.


Çocuklar büyür de, çocukça değil,

Yüreği dolu, ağlayan gözleri değil.

Bir damla su yok, kalbi huzurlu değil,

Gölgelerinde korku var, seslerinde değil.


Uçurtma değil, üzerlerinden geçenler füze,

Canları oyuncak değil, ölünce düşerler dize.

Bir taşla direnir, çocuklar aç uyuyamaz gece,

Nerede insanoğlu, “yardım et” diyen yok mu?


Küçücük bedenleri kefen yok poşetler sarar.

Kış sonrası bomba sesiyle uyanır bahar.

Bir damla süt yok, umutlar dilsiz olur susar,

İnsanoğlu bunları düşünmeden nasıl rahat yatar?


Ey ümmet, nerede sende övündüğün iman?

Hristiyan bile protesto eder, üzülür, kınar her an.

Bu çocuklar ölürken hâlâ susuyorsan,

Vicdanın susmuş, kalbin olmuş putlara tapan.

kalbin olmuş korsan.