Bir Pencere Açık Kaldı

Bir zamanlar...
Gülüşüyle aydınlanırdı sokak,
Şimdi, adı geçince... gözler kaçıyor.

İnceydi sesi,
Kalbi biraz daha ince...
Ama kimse bakmadı:
Ne var o gülüşün içinde?

Her sabah,
Aynı durakta beklerdi otobüsü.
İçinde kopan fırtına,
Dışarıda... sessiz bir süsü.

Defterinde şiirler,
Kaleminde yarım kalanlar...
Kimse bilmezdi,
Geceyle konuşanlar da var.

Annesi sanırdı “iyi”dir,
Odası temiz, derli toplu.
Babasına göre sessizlik...
Terbiyeli çocuk yolu.

Oysa içi ağlardı...
Duvarları anlardı bir tek.
Yalnızlık öyle büyüktü ki,
Sığmazdı hiçbir dilek.

Bir gün, okuldan dönmedi.
Çantası... kapıda kaldı.
Masada ekmek, çorba...
Ama o masaya varmadı.

Boş sandalye.
Yarım çay.
Ve bir pencere açıktı.
Dışarıda hayat geçerken,
İçerisi... karanlıktı.

Son yazdığı cümle,
Titreyen bir kalemin ucunda döküldü yavaşça:
“Yoruldum... affedin beni.”
Affedin;
Çünkü taşıyamadım artık içimdeki fırtınayı,
Omzuma yüklenen sessizlik ağır geldi bana.
Bir çocuk gibi ağladım geceleri,
Ama sabahları “gülümsedim” diye kimse anlamadı.
Hayat bir savaşsa,
Ben barışmak istedim… ama silahsızdım.
O mektup…
Ne bir suçlama, ne de isyan...
Sadece sessiz bir vedaydı,
Göğe doğru bırakılan, içi dolu bir ağıt…

Ne kadar bağırsa da satırlar,
Yankı olmadı.
Çünkü toplum:
“Gülüyordu ya... bir şeyi yoktu,” sandı.

Şimdi her yıl,
O pencerede bir perde hafif dalgalanır.
İçeri süzülen rüzgâr,
Eski bir şarkıyı anımsatır.

Bir çocuk daha eksilmesin diye,
Dünya denen yerde...
İçimize bakmayı öğrenmeliyiz,
Belki de.

Kaç genç daha susacak,
“Anlarlar belki,” diyerek?
Kaç yürek daha kırılacak,
Sırf güçlü görünerek?

Bir “iyiyim”le geçiştirilen,
Kaç iç savaş var içimizde?
Kaç mesaj görülmeden kaldı,
Mavi tikin gölgesinde?

Bir hayat daha solmasın diye
Gecenin kıyısında...
Bazen sadece sormak yeter:
“Gerçekten iyi misin?” diye.l