---
Bir gün...
Bir ağacın dibine oturdum...
Ağaçla değil,
gölgesiyle konuşmaya geldim.

Rüzgârın taşıdığı kelimelerle...
Sustum.

Çünkü bazı sessizlikler...
Her şeyi anlatır.

İnsan...
Dile düşünce eksilir bazen.


---

Zamanın ayak izleri dolmuş içime.

Her sabah,
başka bir yorgunlukla uyanıyorum.

Kendi içimde giydiğim elbiseler...
Dar geliyor artık.

Ne umut tam oluyor üstüme...
Ne de hüzün,
sökebiliyor iç dikişlerini.


---

Sana anlatsam...
Rüzgârın...
gövdeye fısıldadığı sırlar gibi,
gelir mi kulağına?

Görmediğin bir yaranın...
Kanamasını hayal edebilir misin?


---

Ben...
Bir kıyıya çekilmiş,
eski bir sandalım.

Ne suya karışabiliyorum...
Ne de karaya tutunabiliyorum.

Arada bir çarpıyor içime...
Denizin —
kendine bile anlatamadığı derinlik.


---

Bir yolculuğa çıkmış gibiyim.
Durağı yok.

Ne gelen var...
Ne giden.

Sadece içimde yürüyen...
Yalnızca Ben.


---

Bazen geceyle konuşuyorum.
“Bu kadar karanlık olmak nasıl bir şey?” diyorum.

O da bana soruyor:
“Bu kadar yalnız yaşamak... nasıl bir şey ?”


---

Gözlerim...
Yıldızlara takılıyor.

Her biri...
Bir hatıra gibi uzak.

Ve ben...
Hepsinden biraz eksik.


---

Bir çiçeğin açarken çektiği sancı gibiyim.
Kimse duymuyor.

Bir su damlasının,
taşla konuşması gibi...
Hiç kimse anlamıyor.


---

Sana hiçbir şey anlatmıyorum artık.
Çünkü kelimeler...
Yetersiz.

Anlatmak...
Bazen içindeki boşluğu
daha da büyütüyor.


---

Ve biliyorum...

Ben,
gölgede büyüyen bir kır çiçeğiyim.

Ne görenim oldu...
Ne de koparıp götürenim.


---

Gün gelir...

Rüzgâr savurur beni.

Kimse adımı bilmeden...
Bir toprak alır kucağına,
sessizce —
acıtarak.

Ve işte o zaman...
Gerçekten solmuş,
kurumuş olurum.


---

> 🔹 Unutma:
Çiçek açmak sadece ağaçlara özgü değildir.

İnsan da...
Eğer kıymet bilen bir yüreğe rastlarsa...
Çiçek açabilir.

Ama...
Kıymet bilen bir yürek yoksa, o da
solar.

---

📌 Ve son olarak;
İnsanlar ölmeden, gitmeden önce…
değerlerini bilelim.
Çünkü çiçekler
yalnızca bir kez açar.