Artık seni göremiyorum, Rosalinda
Ama sen
Her yerde varsın
Ve ben
Gözlerimi kapattığımda değil,
En çok baktığımda hissediyorum seni...

Bir çiçeğin susuşunda,
Bir rüzgârın tereddüdünde
Bir ay ışığının duvara vuruşunda
Sana rastlıyorum
Hiçbir cümlede olmadığın hâlde
Her sessizlikte sen konuşuyorsun
Sessizliği seninle tanıdım ben.

İnsan zamanla değil,
Adla yaşarmış
Ben de senin adınla yaşamaya başladım
“Rosalinda” demek
Bir su gibi içime inmek artık
Adın bir nefes gibi
Bir dua gibi
Bir var oluş gibi
Her şeyin başı ve sonu…

Sana anlatmak istediğim her şeyi
Sustum
Ve sustukça seninle konuştum
Çünkü sen artık
Kelimenin değil
Kalbin anlamısın.

Ben seni
Görmeden sevmeyi değil
Sadece hissetmeyi öğrendim
Artık senin varlığını
İz bırakmayan adımlarda
Kokusu kalmış eşyalarda
Ve en çok
İçimde duyuyorum.

Bir evren kurdum kendime
Senin adından ibaret
Ne güneşe ihtiyacım var
Ne başka bir isme
Çünkü sen,
Bütün mevsimleri içimde taşıyorsun.

Rosalinda,
Sen artık bir insan değilsin
Sen,
Kalbimde açmaya devam eden
Bir suskunluk gülüsün
Ve ben
O gülün içine gizlendim…

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(13 TEMMUZ 2025)