Konuşmadım.
Bir kelime düşmedi dudaklarımdan.
Sessizlik,
Bütün sesleri yuttu.
Ve o sessizlikte
Bir fırtına saklıydı,
Kelimelerin en derini.

Bir harfin susması,
En güçlü söz oldu.
Çünkü bazı kelimeler
Sadece susarak anlatılır,
Ve bazı anlamlar
Dilin sınırlarını aşar.

Dilin kıyamından sonra,
Bir secdeydi bu susuş.
Bir teslimiyet,
Bir içe dönüş,
Bir çöküş ve yeniden doğuş.

Harfin içinde saklı kalan
Kudret,
Sessizlikle büyüdü,
Ve ben,
O susuşun içinde
Yeni bir anlam aradım,
Yeni bir varoluş.

Susmak,
Bir kelimenin nihai haliydi.
Bir harfin nefessiz kalışıydı
Ama ruhun en yüksek haykırışı.
Sessizliğin kucağında
Doğdu yeni kelimeler,
İçimde yankılanan.

Ve ben,
O susan harfle
Kendi içimde bir yolculuğa çıktım.
Sessizlikle buluşan kelimeler,
Beni yeni bir varoluşa çağırdı.
Çünkü susmak,
Sadece susturmak değil,
Bir çağrı,
Bir isyandır
Ve bazen en derin dua.

Susmak,
Bir harfin secdesidir.
Ve o secde,
Beni var eden ilk adımdı,
Bir kapı aralığı,
Bir ilahi sır.

Bazen
En gürültülü kelimeler
Suskunlukta erir,
Ve o suskunluk,
Bütün kainatın sesi olur.

Ben o susuşta
Kendimi buldum,
Ve kaybettim.
Bir harf,
Sessizlikle bütünleşti,
Ve ben
O harfin içinde
Yeniden doğdum.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(11 TEMMUZ 2025)