Ben seni ararken
Benliğimi buldum,
Benliğimi bulunca
Sana ne kadar uzak olduğumu fark ettim.
Ve o anda anladım ki,
Ey aşk...
Ben seni değil,
Bende seni örten her perdeyi sevdim önce.

Her nefeste "Hû" dedim,
Ama sesim, nefsimin duvarına çarpıp sustu.
Her secdede sana vardım sandım,
Oysa secdem bile
Benliğimin izniyle eğiliyordu toprağa.

Ey Zât’ı sonsuz,
Ben aşkı bir yüz sandım,
Sen bana yüzünü göstermedin ki
Ben hep güzellikte aradım seni,
Oysa sen çirkinliğimi silmeden
Güzelliğini açmıyordun.

Şimdi yandığım her anda,
Lehbâna gibi inliyorum;
Gönlümdeki her sızı,
Sana yaklaşmanın işareti oldu.
Ne zaman yanmaya razı oldum,
İşte o zaman
İlk defa "yakın" kokunu aldım.

Ben ki; bendeki putları kırdım,
Adını susarak anmayı öğrendim.
Artık bilirim:
Aşk, sevilende değil;
Sevenin yakılışındadır.

Ve ey Rabbim,
Eğer lehbâna olmak,
Sana sessiz sessiz iç geçirmekse,
Ben bu yanışı
Cennet’ten de razı bilirim.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA