0
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
64
Okunma
Aynada iki yüz, biri benden kaçan,
Biri elinde tokmak, soğuk ve acımasız.
Yargıç, sanık, avukat...
Hepsi bendim aslında,
Mahkeme salonu içimde,
Sükûtla dolu zaman.
Sorguladım geceleri, kendi karanlığımda,
“Suçun nedir?” dedim,
“İyileşememek” dedi yansıma.
Kendimden kaçamadım, suçum bu denli büyüktü,
Kendi cezamı yazdım, vicdanımın elinde.
Kelimelerim mahkûm, susmam bir infaz,
Her pişmanlık taşı ağır, sessizce çöker başa.
Bir yargı ki affetmez,
Bir hakim ki kıymet bilmez,
İçimdeki savaş, dışarıyı bilmez.
Son duruşmada sustum, kararımı verdim,
En zor ceza bu: Kendini affetmemekti.
Ama biliyorum bir gün, o hakim ve suçlu ben,
Birleşecek, barışacak, vicdan mahkemesinde ben.
HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
5.0
100% (1)
