Küçücük ellerin
ilk defa tuttu bizi…
O an anladık;
sevgi sadece bir söz değil,
bir nefes, bir zaman,
bir sonsuzluktu.

Sabahın ilk ışığında
gözlerini açtığında
gülümsediğin an,
bütün yorgunluklarımız sustu.
Gün, seninle başladı.
Dünya, seninle yeniden kuruldu.

İlk adımınla sarsıldı ev,
ama içimizde çiçekler açtı.
Küçük bir kahkahan,
en ağır sessizlikleri unutturdu.
Zaman durdu,
biz o anlarda çoğaldık.

Yağmur altında birlikte koştuk,
uçurtmaları rüzgâra teslim ettik.
Kimi zaman düşlerini boyadık gökyüzüne,
kimi zaman gece yıldızlara fısıldadık umutlarını.

Ve her gece,
sen uyurken başucunda bekledik…
Bilinmezliklerle dolu geleceğine
sevgimizi sessizce sardık.

Çünkü sen,
bizden öte bir biz oldun.
Seninle öğrendik;
gerçek sevgi,
kendini bir bedende tekrar etmek değil,
başka bir bedende var olmaktır.

Birlikte büyüdük seninle—
Biz seni büyüttük sanarken,
sen bizi insan ettin,
tam ettin…