Sevgiyle başladım bu hayata,
Bir tebessümde büyüdüm, bir dokunuşta yeşerdim.
Kalbin kıyısında duran o sıcaklıkla
Anladım: Varlık, ancak bir başka varlığa değince anlamlıydı.

Ama sonra…
Nefreti tanıdım.
Sevdiğim ellerden gelen kırıklıkla.
Sevgi kadar güçlüydü,
Ama kalbi değil,
Yarayı besliyordu.

Derken
Özlem geldi.
Ne sevginin tatlı dili,
Ne nefretin sivri dili…
Sadece sessiz bir ağıt gibiydi içimde.
Gelmeni istedim,
Ama bir yanım gelme, dedim — çünkü yoklukla yaşamaya alışmıştım artık.

Tam karanlığa düşecekken
Merhamet dokundu.
Ne hesap sordu,
Ne geçmişi hatırlattı.
Sadece “anlıyorum” dedi —
Ve içimdeki her şey susarak
O sesi dinledi.

Sevgi içimde hâlâ soluk alıyor,
Nefret, artık kavga etmiyor ama gölgede duruyor.
Özlem, her gece pencereye oturuyor.
Ve merhamet…
Hepsine battaniye oluyor.