Kalsaydın Keşke Gitmeden Önce

Kalsaydın keşke gitmeden önce,
Hiç değilse son bir kez otursaydık aynı masaya.
Ben çay söylerdim, sen her zamanki gibi susardın.
Sustukların, söylediklerinden daha çok acıtırdı beni,
Ama bilirdim:
İçin yanıyor da diyemezsin.
Hep böyleydin...
Acını gülüşle gizlerdin,
Ben her defasında, o gülüşe inanırdım.

Kalsaydın...
Bu sokaklar hâlâ senden geçiyor çünkü.
Adımların yokuşlarda kaldı,
Şemsiyesiz yakalandığımız o yağmurda,
Kaldırım taşlarında senden bir iz var.
Ve ben...
Her sabah, beni yeni terk etmiş gibi uyanıyorum.
Oysa sen çoktan gitmiştin,
Hem de hiçbir şey söylemeden.

Bir eşyayı kaldırır gibi usulca çıktın kalbimden.
Ne bir kavga ne bir kırık cümle...
O kadar sessizdin ki, arkandan bile bağırmadım.
Sadece… bir şeyin eksildiğini anladım.
Bu yokuşu tek başıma çıkarken nefesim daha çok daraldı.

Keşke… bir şey deseydin,
En azından “yoruldum” ya da “bitti”
Ya da “bir başkasına gülümsüyorum artık” deseydin.
Yalan bile olurdu, kabul ederdim,
Ama bu sessizlik… ölü gibi bekletiyor beni.

Şimdi,
Bütün veda cümlelerini içimde çoğalttım.
Senin demediklerini ben bin kere söyledim kendime.
"Belki de ben fazlaydım",
"Belki de sen azdın",
"Belki de her şey tamdı ama zamanı yanlıştı..." diyerek...
Kendimi kandırdım durmadan.

Kalsaydın...
Bir kere, sadece bir kere gözlerime bakıp
“Kalbimde yerin var hâlâ” deseydin…
Ben kalırdım.
Seninle, senin yerine…
Ve bu şehir, bu sabahlar, bu uykusuzluklar böyle ağır olmazdı üzerimde.

Kalsaydın keşke gitmeden önce,
Bir veda etseydin, bir şey deseydin.
Gözlerim bulutta, içimse göçte,
O son bakışınla yüreğimde dinlenseydin.
Bu sessiz gidişle erimezdi yüzüm,
Ben kendimi unuttum ve hep seni bekledim...

Ama gittin.
Hiç yaşanmamış gibi çekip gittin.
Ve şimdi,
Ben seni unutmuş gibi yapıyorum.
Sen hiç hatırlamamış gibi yaşıyorsun.

SAVAŞ ÖZEL