Bir illet sardı
Benliğimi
Gün gün bitiriyor
Şu garip ömrümü
Bakan görmüyor
Ama ben yavaş yavaş
Ölüyorum sessizce...

Geceler dostum oldu
Sancımı örten tek örtü
Bir tebessümle geçiyorum
İçimdeki tufanı
Kimse duymuyor
Bu iç çığlığı
Dilsiz bir feryadım var artık...

Gözlerim anlatamıyor
Kalbimin kanayan yerini
Ağlasam ayıp olur
Güldüğümdeyse yalan
Bir boşlukta asılı
Zamana direnen
Yalnız bir gölgeyim ben...

Her adımda biraz daha
Eksiliyorum kendimden
Dün vardım, bugün siliniyorum
Bir mum gibi
Kendimi yakarak
Aydınlatmaya çalıştığım
Kararan hayatımdayım...

Bir çare aramadım hiç
Çünkü ne derman
Ne de duyan kaldı
İçimde kırk yara
Dışımda sahte bahar
Ben öylece yaşarken
Yavaşça yok oluyorum...

Belki de bir veda değil bu
Sadece bir susuş
Sesimi alan rüzgâr bile
Beni unuttu
Ne bir el, ne bir bakış
Ne de bir dua
Sarılmıyor artık bu ölüme...

Ve yarın sabah
Ben hâlâ burada olsam da
İçimde bin parça eksik
Yüzümde donuk bir maske
Anla ki sevgili dünya
Ben çoktan gittim
Ama gömenim sensin...

@NURAL BEKTAŞLI