Hayat bir limon döngüsüdür,
Ekşi başlar, tatlı biter sanırız…
Oysa her ısırıkta biraz daha
İçimize işler zamanın acısı.
Doğarız, büyürüz,
Ve usulca siliniriz izsiz…

Çocukken sarıdır gözlerimiz,
Güneşe benzer umudumuz.
Sonra grileşir içimizde
Kaybolur sıcaklığın doğrusu.
Yıllar geçer, sorarız kendimize:
“Biz neydik, kim olduk, nasılız?”

Her kabuğun altında iz saklıdır,
Kırılırken dağılır sessizce.
Hayat sıkarken avuçlarını,
Bir damla umut sızar gizlice.
O da kaybolur bir an sonra
Bir mezar taşında belki de…

Zaman limon gibi kabuk bağlar,
Soyuldukça eksilir içimiz.
Gülüşler kurur dudaklarda,
Yalnızlık olur tek gerçeğimiz.
Duygular donar, gözler boşalır,
Ruh yavaşça terk eder bedenimizi…

Ve bir gün, o limon kurur…
Düşer toprağa, kokusu kalmaz.
O an anlarsın aslında
Hiçbir şey senden hatıra olmaz.
Ne sevinç, ne hüzün, ne de pişmanlık;
Sadece sessiz bir “hoşça kal” kalır...

Hepsi bu...
Ne eksik, ne fazla, ne yalan.
Bir döngü, bir iz, bir tek adım,
Ve ardından gelen suskun zaman.
Hayat işte,
Bir limon gibi yaşanır, biter... tamam.

@NURAL BEKTAŞLI