Ya yıktığınız hayal,
O kişinin son umuduysa,
Bir duanın ucuna tutunmuşken,
Düştüyse avuçlarından sessizce,
Kim toplar şimdi o kırık duaları?
Kim sarar umut diye açılmış yarayı?

Belki de siz gülüp geçtiniz,
Ama biri içinden sustu bir daha,
Bir pencere daha karardı o an,
Bir gül açmadan soldu yüreğinde,
Görmediniz... çünkü bakmadınız,
Bir bakış kadar uzak oldu hayat ona…

Bir cümleyle yıktınız belki,
Onun kendine kurduğu evi,
Bir söz, bir suskunluk yetti
Koca bir mevsimi kışa çevirmeye,
Unuttunuz siz geçip gittiniz ama,
O hâlâ aynı yerde bekliyor belki de...

Görünmeyen acılar taşır bazı yürekler,
Gündüze sığmayan geceler gibi,
Ve umut… öyle kolay kurulmuyor yeniden,
Bir kez yıkıldı mı bir hayal,
Ardında göçük kalıyor insanın içinde,
Bir ömürlük enkazla yaşanıyor sonra…

O son umut, belki tek dayanağıydı,
Tutunduğu daldı uçurum kenarında,
Şimdi rüzgâr savuruyor içini,
Ne bir sığınak var ne bir iz,
Bir gülüşle iyileşirdi belki,
Ama siz gülmeyi de çok gördünüz...

Ya yıktığınız hayal,
O kişinin son umuduysa…
Ne olurdu bir kere düşünseydiniz?
Bir kalbin kıyısında durmak kolay değil,
Ve bazen bir “özür” bile geç kalır,
Bazı yıkımlar, hiç onarılmaz canım benim...

@NURAL BEKTAŞLI